Moeilijk uit te leggen aan je kinderen als een jong iemand uit het niets de diagnose kanker krijgt. Dat de wereld in de basis niet eerlijk is, moge duidelijk zijn. We kijken iedere dag samen het Jeugdjournaal en dan is er helaas geen andere conclusie mogelijk; daar houden we onze kinderen ook niet voor weg. En dat oudere mensen op een gegeven moment ziek worden en doodgaan is ook nog wel te volgen in het puberbrein. Maar dat nota bene Freek met zijn 32 jaar ineens in het nieuws komt met de diagnose kanker met erg slechte vooruitzichten is ‘too much’ voor een 14-jarige.

Meteen even op persoonlijke titel: ik heb niet veel met de nummers van Suzan en Freek. Het zal de leeftijd zijn, maar ik vind sowieso dat er de laatste jaren in Nederland weinig verfrissende muziek gemaakt is. De jeugd denkt daar anders over, en terecht. Wij vonden in onze jeugdjaren de muziek waar onze ouders naar luisterden ook ‘ouwelullen muziek’ terwijl onze ouders de muziek die wij goed vonden afdeden als ‘herrie’. Je hoort mij dan ook niet zeggen dat Suzan en Freek slechte nummers maken, want kijkend naar de enorme schare fans en daarmee de immense populariteit kan dat niet het geval zijn. Smaken verschillen, zullen we maar de denken.

Kaarsje

Terug naar vorige maand. De oudste dochter was er hevig van ontdaan, zeker toen meteen bekend werd dat alle optredens van het duo voor deze zomer werden afgezegd. Voor zaterdag 6 september hebben we immers met het hele gezin kaarten voor Live on the Beach in Scheveningen waar ook Suzan en Freek op het affiche staan. Ze voelde het uitstapje waar ze zo naar uitkeek als zand door haar vingers heen glippen. Een paar nachten lang heeft er een kaarsje naast haar bed gebrand: steun voor Freek vanuit een Waspikse tienerkamer.

’Ik kan het niet hebben als het avond is, oh want ’s avonds mis ik je vaak. Je weet dat ik niet luister als je praat als dit en me raakt als dit en dan gaat. Zeg me dat het goed komt, geef me stukjes toekomst of moet ik je maar laten gaan? Ik kan het niet hebben als het avond is, ’k heb je vaak gemist inderdaad.’ (Als het avond is)

Hoe groot was haar enthousiasme toen bekend werd dat de optredens deze zomer alsnog door zullen gaan. Nieuws als dit kan voor een aardige storm zorgen in het hoofd van een puber, want het verdriet veranderde meteen in vreugde. Zou het dan toch…

En dus galmden de afgelopen weken nummers als ‘Goud’, ‘Als het avond is’ en natuurlijk ‘Lichtje branden’ door het huis: soms via Spotify over de box, maar veel vaker vanachter de piano of onder de douche. Dat muziek een krachtig medium is, was mij al langer duidelijk: ik ben er niet voor niets iedere dag bewust mee bezig. Maar dat het ook bij een 14-jarige al zo binnen kan komen, was voor mij een openbaring. Eigenlijk wel heel aandoenlijk… Dat gevoel sloeg bij haar overigens wel meteen over in obsessief zoeken naar kaarten voor optredens de komende periode, maar daar hebben we vanuit ouderlijke bescherming maar meteen de rem op gezet.

’Dagen dwalen in gevoel, twijfels over wat je zoekt. Soms wat verloren, dat geeft toch niet. Besluit je om weer terug te gaan dan schuif ik graag je stoel weer aan: weet dat er niets is veranderd hier.’ (Lichtje branden)

Afgelopen vrijdag zaten we met z’n allen voor de buis en keken we naar de live stream van Concert At Sea waar Suzan en Freek na de hectische maand voor het eerst weer het podium betraden. Heel Nederland had het er dit weekend over. Zelf heb ik altijd moeite met het collectieve medelijden en medeleven, maar voor de oudste dochter was het een absoluut hoogtepunt. Ze liet zich raken door de emotionele woorden van Freek en ging net als het voltallige publiek in Zeeland volledig los vanaf de bank in Waspik. En hoewel ik dan niet zoveel heb met de muziek van Suzan en Freek, vond ik dat wel erg mooi om te zien.

En zo kan ik alleen maar blij zijn dat mijn dochters ook de gave hebben op wat voor manier dan ook van muziek te genieten. Het zal nog even duren voor ze mee willen naar Green Day of Present Danger, maar de muzieksmaak is volop in ontwikkeling en kan daarmee nog alle kanten op. De komende maanden ligt de focus nog op Suzan en Freek in de aanloop naar Live in the Beach. Ik ga mijn best doen er wat meer van te begrijpen zodat het uitstapje muzikaal gezien wellicht ook nog wat voor me kan brengen. Dat het bijzonder wordt om hier als gezin bij te zijn staat vast: dat geeft Suzan en Freek voor mij voldoende bestaansrecht. We gaan het meemaken…

Marcel Donks, muziekliefhebber