Door: Dennis Mikhout

In januari 2000, midden in een uitpuilende oceaan van blinkende pop en radiovriendelijke R&B, verscheen een album dat klonk alsof het uit een andere tijd, of zelfs een andere dimensie, kwam. Voodoo, het langverwachte tweede album van D’Angelo, is geen plaat die je op de achtergrond laat spelen. Het is een trage, zweterige, lome ja zelfs spirituele beleving. De luisteraar komt als vanzelf in een trance van soul, jazz en funk uitgevoerd in slow motion.

Voodoo was het langverwachte vervolg op Brown Sugar (1995), het album waarmee D’Angelo destijds als de redder van soul werd binnengehaald. Maar waar Brown Sugar nog flirtte met traditionele R&B-structuren, was Voodoo puur losgeslagen en negeerde het volledig alles wat op dat moment in was.

De geboorte van Voodoo vond plaats in Electric Lady Studios in New York, de legendarische studio die ooit door Jimi Hendrix werd opgericht. Daar, tussen 1998 en 1999, verzamelde zich een informele creatieve gemeenschap die later bekend zou worden als ‘The Soulquarians’: artiesten als Questlove, Erykah Badu, Common, Mos Def en natuurlijk D’Angelo zelf. Het was geen echte band, geen echt collectief, maar een soort samensmelting: liefde voor zwarte muziek in zijn puurste en diepste vorm als verbindende factor.

D’Angelo werkte obsessief. Soms speelde hij uren achter elkaar zonder pauze, alleen om de perfecte timing te vinden. De grooves mochten schuren, de drums mochten ‘achter de tel’ hangen als het gevoel maar goed was. Die vrijheid kwam deels van drummer Questlove, die het hele album een logge, lome feel meegaf die inmiddels legendarisch is in producerkringen.

De opnamesessies waren lang, en vooral ongedwongen. Er werden geen popformules gevolgd: de songs groeiden, en krompen daarna weer een beetje, kwamen en gingen zoals een liveband dat doet op het podium na iets te veel drank. Alles werd live gespeeld.

Twee sleuteltracks (die je speakers kunnen laten smelten):

’Untitled (How Does It Feel)’: Het beroemdste nummer van het album en de bijbehorende videoclip, waarin D’Angelo naakt en zwetend in close-up zingt, werd natuurlijk iconisch. Natuurlijk is het een hommage aan Prince maar het is ook een masterclass in controle, timing en subtiliteit. De gitaren glijden, de drums en baslijnen klinken vet zompig. Het is smeulende soul, schaamteloos sensueel maar nergens goedkoop klinkend.

’Spanish Joint’: Een van de weinige uptempo momenten op het album en meteen een muzikaal hoogstandje. Hier horen we D’Angelo’s liefde voor jazz en latin samensmelten tot iets wat tegelijk complex én dansbaar is. Het is de perfecte tegenhanger van de zwaardere, introspectieve tracks op het album.

Na het succes van Voodoo verdween D’Angelo bijna volledig uit beeld. De tour, zijn plotselinge sekssymbool-imago, en de druk om een opvolger te maken, braken hem geestelijk op. Hij worstelde met verslaving, zijn zelfbeeld en creatieve blokkades. Pas in 2014 keerde hij terug met het briljante ‘Black Messiah’, een album dat even gelaagd en spiritueel was, maar ook boos, politiek en urgent. Maar de magie van Voodoo bleef intussen groeien.

Uiteindelijk is Voodoo vooral géén album dat je in stukjes luistert. Het Album won een Grammy voor Best R&B Album dat jaar, maar de ware invloed ervan staat niet in de prijzenkast. Het is geen album dat je beetje bij beetje, of soms zomaar een track, beluistert. Het is een plaat die je in een keer compleet moet ondergaan.